اسلینگ زنجیری

برخلاف اسلینگ های زنجیر چند رشته ای ، محاسبه بار در اسلینگ‌های زنجیری تک رشته‌ای ساده‌تر است. در این نوع اسلینگ‌ها، شتاب و ضربه‌ای که در لحظه اتصال به بار به اسلینگ وارد می‌شود، نقش تعیین‌کننده‌ای در محاسبه بار دارند.

نکته قابل توجه این است که حتی در اسلینگ‌های زنجیری تک رشته‌ای، حداکثر بار وارده با وزن بار یکسان نیست. اگر جرثقیل با دو سرعت یا شتاب کار کند، بار وارده می‌تواند با توجه به شتاب کاری، از حداکثر وزن بار بیشتر باشد. به همین دلیل، در ساخت و استفاده از اسلینگ‌های زنجیری و سیم بکسلی، همواره ضریب امنیتی (Safety Factor) مانند 2:1 یا 5:2 در نظر گرفته می‌شود.

محاسبه‌ی بار وارده بر اسلینگ‌های زنجیری چند رشته به چند دلیل پیچیده‌تر از اسلینگ‌های تک رشته است.

1. زمانی که زنجیرها در اتصال به وجوه مختلف بار زاویه پیدا می‌کنند، نیروی وزنی وارد بر هر رشته‌ی اسلینگ دیگر هم‌راستا با آن رشته نخواهد بود و بین جهت رشته‌ی زنجیر و جهت نیروی وزن زاویه‌ای ایجاد می‌شود. 
2. تعیین طول دقیق تمام رشته‌های زنجیر متناسب با ارتفاع نقطه‌ی اتصال هر رشته به بار دشوار است. این امر باعث می‌شود که رشته‌های مختلف زنجیر در اسلینگ‌های چند رشته تحت تنش‌های کششی بسیار متفاوتی قرار بگیرند. این تفاوت در کشش به زاویه‌ی قرارگیری رشته‌های اسلینگ و همچنین ارتفاع نقطه‌ی اتصال وابسته بوده و بسیار متغیر است.

به دلیل این پیچیدگی‌ها، در استفاده از تمام اسلینگ‌های زنجیری و سیم بکسلی چند رشته، معمولاً از ضریب ایمنی حداقل 5:2 استفاده می‌شود. این بدان معناست که یک اسلینگ زنجیری در حالت ایده‌آلِ آویز، با کمترین زاویه‌ی ممکن برای رشته‌های زنجیر، می‌تواند تا 2.5 برابر ظرفیت اسمی خود را بدون پارگی زنجیرها تحمل کند.

در این حالتِ آویز کامل که در مرحله‌ی تست مورد استفاده قرار می‌گیرد، برخلاف کاربرد واقعی، نیروی کششی وارد بر تمام رشته‌های اسلینگ زنجیری تقریباً با هم برابر خواهد بود